5. Vietnam. Sapa-Hanoi.

9. Augustus. Sapa. Valkenburg, het leek wel Valkenburg, dat was onze eerste reactie toen we in Sapa aankwamen. Maar er ging nog wat aan vooraf. We fietsten naar de grenspost van China die we gisteren al verkend hadden. Het liep allemaal gesmeerd: we kregen een VIP behandeling, een aardige Engels-sprekende douanebeambte, (hij gaf me zelfs een hand op de roltrap) begeleidde ons door het grote gebouw en hielp met de formaliteiten, waarna we te voet de brug die de grens met Vietnam is, mochten oversteken. Ook bij de Vietnamese kant werden we extra geholpen. Binnen in een groot gebouw de formaliteiten, en daarna met de fietsen buiten om nog door twee controles. Het was een drukte van jewelste, er waren veel geldwisselaars waar we gelukkig onze laatste Yens nog konden wisselen voor de Vietnamese Dong, we waren meteen veelvoudig miljonair. Na een uur heen en weer fietsen vonden we een busje dat ons naar Sapa zou brengen. Zelf fietsen was niet te doen, 35 kilometer, 10% stijging is wat te veel van het goeie.
Sapa ligt in de bergen (1500 mtr.) Het is hier heerlijk koel. Van hieruit kun je de bergvolkeren bezoeken en trekkings maken bijv. naar de Fansipan, de hoogste berg van Vietnam. Het voordeel van de grote drommen toeristen die hier komen is dat er ook weer Engels gesproken kan worden en dat er leuke, goede restaurantjes zijn met een leesbare menukaart. In ons hotel werden we met open armen ontvangen en we konden zelfs een kamer met "mountain view" krijgen in het splinternieuwe gedeelte. Het uitzicht op de bergtoppen was schitterend, net Oostenrijk. Helaas hangt er een groot gedeelte van de dag veel mist. 's Avonds was het ontzettend druk bij het marktplein, honderden H'mong vrouwen die hun borduurwerken aan de man probeerden te brengen. Het leverde leuke plaatjes op maar tegelijkertijd was het heel zielig. Er liepen heel veel kinderen rond, het leek wel een baby-boom om maar zo veel mogelijk geld in het laatje te krijgen. Kinderen van hooguit 6 jaar liepen borduurwerkjes te verkopen, sommigen liepen met een baby op de rug rond en probeerden de aandacht van de toerist te trekken. Als de toerist dan een foto wilde maken dan ging de duim en wijsvinger omhoog in het gebaar van: Betalen!!, of ze draaiden zich om.

10. Augustus. Sapa. Eindelijk weer eens goed geslapen, in een zacht bed. Al vroeg op weg naar Bac Ha, in een busje met gids. We genoten van de schitterende vergezichten: rijstterassen, watervallen, wild stromende beken en natuurlijk alles uitbundig groen. In Bac Ha was het zondagmarkt, de mooiste van de omgeving en een uitje voor de bergvolkeren. Het is een markt verspreid over het hele dorp, waar letterlijk alles verhandeld wordt. Om maar wat te noemen: ossen, ezels, zangvogels, groenten fruit en vlees, speelgoed en alles wat je maar bedenken kunt. Er waren ook kappers die je zo op straat knipten. En er was een kruidenvrouwtje die voor iedere kwaal een middel had. Het beroemdste was de wijn die de door de Flower H'mong vrouwen zelf gestookt werd. De wijn werd verkocht uit grote jerrycans en natuurlijk mocht je eerst proeven. Na deze markt bezochten we ook nog een traditioneel gebouwd dorp met huizen van leem. Overal lag mais te drogen en binnen konden we zien hoe de mais in vaten ging en er wijn van gestookt werd. Het was een interessante excursie maar we waren helemaal gaar na de rit van 6 uur over kronkelende bergwegen. 

11. Augustus. Sapa. Ook deze dag hadden we een excursie op het programma staan, voor de verandering mochten we wandelen. We hadden met ons groepje een hele aardige H'mong vrouw als gids. Verder waren er nog 2 leuke Nederlandse meiden bij, konden we eindelijk weer eens Nederlands praten. En dat hebben we dan ook gedaan ook, ze bleken beide ook nog onderwijzeres te zijn, dus we raakten niet uitgepraat. Deze keer liepen we letterlijk en figuurlijk dóór de rijstterassen, over de hele smalle dijkjes en bergpaadjes kwamen we bij Y Linh Ho. De huizen van het dorp lagen verspreid over de vallei. Het tweede dorp Lao Chai (H'mong) had wel een centrum waar we met tientallen andere toeristen de lunch gebruikten. Onderweg bleef onze gids maar uitleggen: in september wordt de rijst geoogst, in Sapa is er maar een oogst per jaar vanwege de koude winter. Er groeit hier wiet, waarvan de draden van de stengel gebruikt worden als weefdraad voor hun kleding. Er groeit ook Indigo, deze plant is de basis voor de blauwe kleur van kleding. In het dorp zagen we een trap-spinnenwiel, de indigo-ververij en een weefgetouw. Onze gids vertelde ons dat nieuwjaar een groot feest is: dan krijgt iedereen weer nieuwe kleren. We vroegen ons af waarom we zo weinig mannen zagen. Antwoord: vrouwen gaan op pad om te gidsen, en de mannen houden het huis schoon en koken het eten. Zo zie je maar! Ta Van was het laatste dorp waar we doorheen liepen. Hier leven de Dzay, waar de vrouwen rode hoofddoeken dragen en hun wenkbrauwen  scheren als ze trouwen. Het was een flinke wandeling met veel klauteren en glibberen maar gelukkig konden we terug naar het hotel met de bus. We konden weer terug kijken op een schitterende dag!

12. Augustus. Lao Cai. Voordat we uit Sapa vertrokken, bezochten we eerst Ham Rong Mountain Park. Een park tegen een heuvel aan, met mooi aangelegde tuinen, onder andere orchideeën en stenen beelden, zoals een "vuurspuwende draak". Voor Vietnamezen en kinderen wel aardig, maar wij hadden het zo gezien. Ware het niet dat er weer verschillende Vietnamese vrouwen met Berry op de foto wilden. We kwamen niet weg. Eerst de ene groep, daarna nog een andere groep. Er was er zelfs een die instructies gaf voor verschillende poses: dicht tegen elkaar, armen om elkaar heengeslagen en de V van Vietnam laten zien. Alles bij elkaar was het een behoorlijke hilarische vertoning. Overigens nooit geweten dat ik zo'n populaire man had (hijzelf trouwens ook niet). Terug bij het hotel, tassen gepakt en aan de fiets gehangen, klaar voor vertrek kwam ook nog het voltallige personeel naar buiten om met ons op de foto te gaan. Naar Lao Cai was een schitterend en makkelijk tochtje, we gingen 35 km. bergaf. 's Avonds met een biertje op het terras van het stationsplein, de uittocht van de toeristen, die met de nachttrein naar Hanoi gingen, gadegeslagen. 

13. Augustus. Pho Rang.  Het eerste gedeelte van deze etappe was gemakkelijk, maar het tweede gedeelte moesten we veel klimmen en zaten er bovendien erg veel Freightliners, van die grote Amerikaanse vrachtwagens met zo'n lange neus, op de weg. De weg was smal en we moesten die grote bakken steeds goed in de gaten houden. Op een gegeven moment ging het ook nog keihard regenen. De eerste regenbui die we tijdens het fietsen hadden, een goede gelegenheid om onze uitrusting te testen. En alles was prima in orde: de tassen, regenkleding en kaarthoes zijn helemaal perfect waterdicht, de remmen bleven 100% werken ondanks de nattigheid, en heeeel belangrijk, onze perfect werkende fietsverlichting waarmee we, samen met de gele hesjes, op grote afstand te zien zijn.

14. Augustus. Lang Dat. Een zware fietsdag met een etappe van 90 kilometer, waarbij flink geklommen moest worden. De route was prachtig, langs vele theeplantages en rijstvelden. De huizen veranderen geleidelijk aan, veel huizen staan op palen, en hebben houten wanden en een dak van palmbladeren. Overal zien we houtindustrie, timmerwerkplaatsen voor meubels en kozijnen, houtsnijwerkplaatsen, maar vooral veel productie van houtfineer. Over wel 100 kilometer zien we overal langs de weg fineerbladen te drogen staan, uiteindelijk worden de platen gebundeld en door grote vrachtwagens opgeladen. Het drogen gebeurd aan huis, iedereen is er mee bezig. We hebben zo'n fineerproductiebedrijf bekeken; de stam wordt op lengte gemaakt en schoongemaakt, vervolgens wordt de fineer in één grote lange schil er af gerold, en uiteindelijk in kortere stukken gehakt. Boeiend om te zien. Onderweg werden we overal toegeroepen, iedereen riep Hello, Hello, Als we ergens stopten om wat te eten of te drinken, kwam de hele familie meteen kijken en probeerde een praatje te maken, veel verder dan de woorden Sapa en Hanoi kwamen we niet. Volgens ons routeboekje zou in Lang Dat een simpele overnachtingsplek zijn, nou het was simpel: keiharde bedden, het water van de wastafel liep zo op de grond, en in de douche hadden we gezelschap van grote wormen. Het lag in de middle- of-nowhere, het was buiten aardedonker, dus 's avonds ook niet even een ommetje maken. Nou ja, morgen zijn we gewoon weer weg.

15. Augustus Co. Tiet. Tijdens het eerste gedeelte van onze 90 kilometer lange etappe was het wegdek erg slecht, maar later hadden we prima nieuw asfalt. We fietsten weer langs de Rode Rivier die hier Huong Son heet. Het landschap werd vlak met rijstvelden. De huizen werden weer gewoon Vietnamees: hoog, smal, en vaak rose. Deze keer hadden we een iets beter Nha Nghi (guesthouse).

16. Augustus. Hanoi. Het laatste stuk tot Hanoi was saai, een lang rechte weg met een aaneenschakeling van dorpjes en stadjes. Duc Thuong is de stad van de hondenslagers. Ook al zouden we dit niet geweten hebben dan was het wel duidelijk toen we het stadje binnenkwamen. Tot ons afgrijzen zagen we honden op de slagerstafel liggen, honden in hokken klaar voor de slacht, of honden gevild, met kop en poten er nog aan, geroosterd en te koop aangeboden. We fietsten maar gauw door, terwijl we eigenlijk zouden stoppen voor een ijsje.
Al 30 kilometer voor Hanoi werd het verkeer steeds drukker, en de bebouwing steeds dichter, met grote winkels en flatgebouwen. Voor ons ons als fietsers was het goed opletten geblazen. Toch nog even moeten zoeken naar het hotel waar we vorig jaar ook geweest waren en gegeten bij het Hoa Kiem meer. Op de terugweg naar het hotel werden we overvallen door een zeer zware onweersbui waarvoor we een uur lang hebben moeten schuilen.