8. Thailand

31. Augustus. Mukdahan. Ook vandaag bleef de Mekong aan onze zijde, en hadden we regelmatig mooie uitzichten. Er werd overal gewerkt om stevige betonnen beschoeiing aan te leggen want de Mekong stijgt ieder jaar verder. Onderweg zagen we bij een zijweg zo maar een hele groep apen zitten, een complete familie met jonkies. In Mukdahan aangekomen bezochten we de Indochina markt en de Mukdahan Tower waar we een mooi uitzicht hadden over o.a. Savannaket, aan de overkant van de rivier in Laos. 's Avonds veel te duur gegeten in een z.g.n. backpackerscafe.

1. September. Don Tan. Het was een oninteressante etappe en gelukkig een korte,(40 km.) want Berry was nog steeds niet fit en het was beter om eerder te stoppen.
Dit was maar goed want om één uur barstte er een hoosbui los die de hele middag aanhield. Onze overnachtingsplek was een klein hutje op een plek waar verder niemand was. Door de hevige regenval viel ook nog de stroom uit waardoor we geen airco, geen verlichting, maar ook geen water meer hadden. Er was geen WiFi, en de badkamer zat vol slakken.Gelukkig werd het rond 5 uur even droog, en konden we naar de markt, waar Francé vette loempia's en verse ananas at. Berry chips, koekjes en cola. Niet goed geslapen vanwege de rare geluiden uit de jungle.

2. September. Ban Song Khon. Ook deze dag bood weinig spannends maar was wel vermoeiend, de hele route was flink heuvelachtig, berg op, berg af, en dat zo 90 kilometer lang. Khemmarat bleek een leuke stad te zijn waar we pauzeerden bij de Seven Eleven, een prima plek om "schoon" te lunchen; tosti's, hot dogs, koffie, cola enz. maar ook om Colgate tandpasta, Nescafe Koffie e.d. te kopen. 's Middags was het afwisselend zon en flinke regenbuien, dus jas aan, jas uit.
Ook deze nacht sliepen we weer in een uitgestorven resort, deze keer pal aan de Mekong. De eigenaresse maakte speciaal voor ons "pork en rye" en een groentenprakje waar Francé gretig op aanviel en wat wel zeer spicy bleek te zijn, de vlammen sloegen uit de mond. Hoe kunnen die mensen hier zo iets eten?

3. September. Kong Chiam. Deze dag was het continue heuvel op en heuvel af, met bovendien nog twee flinke klimmen van drie kilometer. De omgeving was mooi, ruige bossen en overal beekjes met rotsen. Het gebied is steeds dunner bevolkt geworden, soms zien we een hele poos geen dorpjes of mensen. In Kong Chiam even wat langer gezocht met als resultaat dat we een heerlijk resort vonden met zwembad voor een betaalbare prijs. Wij waren de enigste gasten, en in het dorp de enigste toeristen. Geslapen dat we hebben!

4. September. Kong Chiam. Luierdag, doorgebracht aan het zwembad om ons wielrennerslijf wat bij te kleuren, maar waarbij we toch ook Kong Chiam verkenden. in Kong Chiam vloeien de Mun en de Mekong samen. De Mun heeft helder water en dat van de Mekong is bruin, wat leuke kleurschakeringen geeft waar iedereen naar komt kijken. Bovendien is dit de plek in Thailand waar de zon  het eerste op komt, maar daar moet je dan om 5 uur voor op. Wij kijken wel als de zon ondergaat.

5. September. Kong Chiam. Vandaag een leuke dag gehad. Onze fietsen een dagje geruild voor een scootertje. Hiermee maakten we een tochtje naar het Nationaal Park Pa Taem, 15 kilometer terug. Het was al meteen genieten; om de route waarop we gisteren zo geploeterd hadden nu gemotoriseerd af te leggen. In het park liepen we tegen bijzondere rotsformaties aan, rotsblokken net als paddestoelen op elkaar gestapeld.
Een brede breuklijn in de aarde waar Berry niet overheen durfde te springen, (hij dacht dat hij dan in het binnenste van de aarde zou vallen) en pré-historische tekeningen op een klif. Daarna naar de Soi Sawan waterval waar we dachten alleen te zijn en mooie foto's maakten, totdat er zo'n 100 jonge monniken een uitstapje bleken te hebben. Het was grappig om ze te zien springen en zwemmen in het water met hun oranje kleren aan. Opvallend was dat op het entreekaartje voor het park de datum stond 5 september 2557! We wisten al dat ze hier een andere jaartelling hadden, maar zo gedrukt op dat kaartje was toch maar raar.
Terug in het resort namen wij nog een duik in het zwembad. Toen er een bus vol Thaise toeristen binnen kwam durfden wij met onze wit-bruine lichamen niet meer uit het zwembad en hebben gewacht tot iedereen geïnstalleerd was.

6. September. Buntharik. Met een beetje weemoed laten we de Mekong vandaag achter ons. We hebben deze rivier in twee jaar tijd gevolgd van een dun stroompje aan de grens met Myanmar tot de grens met Cambodja, en van Ho-Chi-Minh City tot aan de delta.
Vandaag starten we met een nieuwe route; de Smaragden Driehoek. De naam van de route is afgeleid van het oostelijk deel van Thailand dat grenst aan Laos, en Cambodja, een gebied waar maar weinig toeristen komen. 
Onderweg zagen we steeds meer rubberplantages, maar ook een rubber-verwerkingsbedrijf waar we welkom waren om wat foto's te maken. Hier werd de gestolde rubber gewassen en gewalst tot grote vellen die bij mensen thuis, gedroogd werden als luiers aan een waslijn. 
In Buntharik vonden we een overnachtingsplek met een keurig huisje. Toen we naar het dorp liepen om wat te gaan eten liep onze gastvrouw met ons mee om ons te wijzen op de kraampjes van de gezellige avondmarkt. Hier waren wij niet van gediend, wij wilden op eigen gelegenheid rondkijken en ergens iets te eten zoeken. Uiteindelijk hadden wij nogal wat overredingskracht nodig om haar weg te krijgen.

7. September. Phuchongnayo National Park.  Na een wat koel afscheid van onze gastvrouw begonnen we aan een makkelijke, en korte etappe. Onderweg werden we staande gehouden door een Thai die met zijn auto aan de kant stond, we vertrouwden het eerst niet (bang voor overvallen) en reden door, maar het bleek dat hij alleen maar een praatje wilde maken. Al rond 12.30 kwamen we aan bij het keurig verzorgde, rustig gelegen resort. Het huisje zag er prima uit en 's avonds zou er een maaltijd gemaakt kunnen worden, we konden opgeven wat we wilden. Tijd om op pad te gaan naar de Huai Huang waterval. Maar daarvoor moesten we wel eerst 8 kilometer pittig klimmen. Ja je krijgt het niet voor niks! De waterval was erg mooi, in drie stromen bulderde het water 40 meter naar beneden. Er was een strandje met wit zand, wat je bijna niet zag door de vele Thai die er waren. Ze namen allemaal een bad met kleren aan. Niemand te zien in zwembroek of zwempak. Terug naar het resort ging het vlug, bergaf. Helaas was er geen WiFi, dus 's avonds vroeg naar bed, maar dat is geen probleem want we slapen, als een os. Berry viel al om 19 uur in slaap en is alleen even opgestaan om naar de w.c. te gaan en heeft daarna tot 07.00 uur doorgeslapen. Heeft die grote fles bier bij het eten wel toe bijgedragen.....

8. September. Nam Yuen. Na een prima ontbijt, Khun Noi, de gastvrouw, wist hoe het hoorde, gingen we op weg naar Nam Yuen. De rubberplantages, cassave- en rijstvelden wisselden elkaar af. We weken even van de route af om de Kaeng Landuan stroomversnelling te kunnen bekijken. Het was een mooi plekje waar bijzondere insecten te zien zouden zijn. Wij zagen alleen wat libellen en natuurlijk grote vlinders. Nam Yuen was een behoorlijk stadje waar ze zelfs koffie met gebak hadden, dus dat werd onze lunch. De Cambodjaanse grens komt steeds dichterbij. 
Er zijn hier voortdurend grensconflicten met Thailand, er wordt gestreden om het beroemde tempelcomplex Preah Vihear wat precies op de grens ligt en enkele jaren geleden toegekend is aan Cambodja. Wij wilden er graag naar toe, Preah Vihear schijnt tot de mooiste tempels te horen, maar aangezien er ieder jaar nog doden vallen en het Ministerie van Bu Z. bezoek afraadt is dat niet veilig. Op dit moment gaat het er ontspannen aan toe maar er zijn wel regelmatig controles. Om 14.00 uur waren we al in het resort, waar een klein zwembad bij was. Ook hier weer de enige gasten. Feest voor Berry; 's avonds een echte schnitzel met friet gegeten.