7. Laos. Vinh-That Phanom.

24. Augustus. Vinh. Ook tijdens deze dagetappe waren er overal dezelfde wegwerkzaamheden, maar gelukkig werd het laatste stuk het asfalt goed. De route was oninteressant, op één tempel na. Halverwege bezochten we de An Duong Vuong Tempel, deze lag erg mooi en het was er rustig en schaduwrijk. Goed om even bij te komen want de temperatuur ligt ook vandaag weer rond de 36-38 graden zoals al een week lang het geval is. 
Na in totaal 58 kilometer kwamen we in de stad Vinh aan. Hier hebben we meteen voor a.s. dinsdag de busreis naar Lak Sao (Lao) geregeld. Omdat we de route die we nu volgden richting Ho Chi Minh Stad vorig jaar al hebben gehad willen we vanaf hier ongeveer 300 kilometer westelijk in Thailand verder gaan. Aangezien we van het stuk door Laos geen routebeschrijving hebben en het onherbergzaam gebied is, willen we dit stuk met de bus overbruggen. Best wel spannend want de local bus en ook de grenspost heeft geen goede reputatie. 
's Avonds weer eens lekker gegeten.....KFC. (Liesbeth bedankt voor de tip in het boekje) en nog van de zwoele avond genoten op een echt mooi terras met een lekker koud biertje.

25. Augustus. Vinh. Eindelijk weer eens uitgeslapen! Daarna op de fiets naar het geboortehuis van Ho Chi Minh in Kim Lien. Na wat zoeken vonden we wel de souvenirswinkels met achter de toonbank slapende verkoopsters, maar de bezienswaardigheid zelf was dicht. Toch maar gewacht tot het weer open ging.en toen snel vóór twee bussen met bejaarde toeristen naar binnen. Het stelde niets voor! Drie hutjes en dat was het. Verder alles klaargemaakt voor morgen want om 5.00 uur vertrekt de bus.

26. Augustus. Thakhek. Na een korte, maar enerverende nacht, want we werden opgeschrikt door een rat op onze hotelkamer, die zich tegoed deed aan een restje cake in de prullenbak, stonden we om 4 uur op het busstation. Het begon al meteen goed: de ene man zei dat we twee kilometer verder op moesten stappen, een ander beweerde dat er geen bus zou komen. Bij het loket zelf zeiden ze ons rustig te wachten. We wachten vol spanning af. Tot overmaat van ramp barstte er een enorm onweer los. De bliksem sloeg naast ons in en maakte de hele stad stikdonker. Maar jawel hoor, de bus kwam: fietsen er op en om 5 uur vertrokken we. Er waren maar weinig passagiers maar na enkele kilometers zat de bus mutjevol. Via ontelbare haarspeldbochten kwamen we boven in de bergen bij de grenspost aan. Iedereen moest er uit om de grensformaliteiten af te wikkelen. Omdat wij nog een visum voor Laos nodig hadden waren we al vast verder gelopen naar de 1 kilometer verderop gelegen grenspost van Laos. Alles verliep vlekkeloos, iedereen mocht weer in de bus en rond 11 uur arriveerden we in het modderig gehucht Lac Xao. De bus naar Thakhek was 's morgens al vertrokken maar een jongeman met een songthaeo wilde ons wel meenemen naar die plaats. Fietsen weer op het dak gelegd en rijden maar. Na dertig km. begaf de gaskabel het. Na wat gesleutel kon de bijrijder met de gaskabel in zijn hand provisorisch gas geven en in een garage 20 km. verderop werd het probleem opgelost. Na nog eens 20 km. moesten we bij een splitsing overstappen in een andere songthaeo, en na 13 uur onderweg geweest te zijn kwamen we eindelijk in Thakhek aan. 
Het was een tocht door een prachtig landschap van bergen, puntige zwarte rotsen, dorpjes met houten huizen op palen en rode grond. Laos was precies zoals we het in onze gedachten hadden: groen, puur, en vooral geweldig rustig. Het gejaagde, opdringerige, drukke, luide gedoe van Vietnam is hier totaal niet aanwezig.
Jammer dat we hier maar een paar dagen verblijf gepland hebben, want vanuit ons hotel aan de Mekong zien we aan de overkant Thailand, waar we onze fietstocht gaan vervolgen.

27. Augustus. Thakhek. Een echte rustdag, waarop we alleen een excursie boekten en Thakhek verkenden. De avond er voor hadden we heerlijk gegeten bij een stalletje en misschien daardoor, had Berry last van zijn maag en moest het rustig aan doen.

28. Augustus. Thakhek. Een dag om enkele grotten in de omgeving van Thakhek te zien. Een Tuktuk kwam ons ophalen, en om de lunch bij elkaar te zoeken reden we eerst naar de grote markt waar we o.a. kikkers zagen met gebroken pootjes zodat ze niet uit de bak sprongen. De tocht ging verder naar de Xiang Cave, waarvoor we in een bootje gingen dat ons via hindernissen naar de ingang van de grot bracht. Omdat het regenseizoen was stond het water erg hoog en konden we er niet rondlopen. Na deze grot reden we 8 kilometer over een verschrikkelijke " kuilen" weg naar de Xang Cave. Hiervoor moesten we een heel stuk door het dichtbegroeide oerwoud en een moeras wandelen, we zakten zelfs tot onze kuiten weg. Onze Ierse medepassagier had hoge wandelschoenen aan en hield haar voeten heel lang droog, maar op een bepaald moment liepen haar schoenen ook vol. De grot lag erg mooi aan het water maar was zelf niet zo bijzonder. Na de lunch bezochten we de Buddha Cave. Dit is een grot, ontdekt in 1996, gevonden met wel honderden boeddha's. Het is nu een bedevaartsplek voor veel Laotianen.
De laatste grot, de Olifantengrot, lag ook weer erg mooi met een prachtig uitzicht.
Tot slot bezochten we ook nog de Wat Pa That Sikhotabong, een stupa die pal aan de Mekong lag. We konden terugkijken op een interessante maar vermoeiende dag.

29. Augustus. Nakhon Phanom. Na nog enkele fotos's genomen te hebben van de bergen van het mooie Laos fietsten we naar de Friendship Bridge 3. Deze brug is pas drie jaar oud en verbindt Laos met Thailand. Over de hele lengte van de Mekong zijn er maar drie bruggen, allen gebouwd met ontwikkelingshulp. De brug ziet er kolossaal uit met gouden pilaren. De grensformaliteiten waren snel vervuld en daar fietsten we dan Thailand binnen. Even wennen weer dat links rijden. In Nakhon Phanom bezochten we een van de vele tempels, die met mooie muurschilderingen, en we zagen de klokkentoren, een Vietnamees cadeau voor het opnemen van vluchtelingen tijden de oorlog. Verder was het maar een rommelig stadje.

30. Augustus That Phanom. Het asfalt was goed, het weer koel en we hadden er weer zin in. Die 60 kilometer zaten er zo op. Aangekomen in een keurig resort aan de Mekong wandelden we naar de Wat Pra, de voornaamste bezienswaardigheid van That Phanom. Ondertussen was het bloedheet geworden. Bij de Wat Pra was het razend druk met zowel Thaise als Laotiaanse bedevaartgangers. Men vereert hier een stukje Borstbeen van Boeddha, bijzonder is de 52 mtr. hoge shedi waarvan de spits is bekleed met 10 kg. goud.
We waren onder de indruk van de gelovigen die kaarsen opstaken, lotusbloemen offerden, teksten schreven op een groot laken, of bij een monnik een gebed aanhoorden en heilig water meekregen. Aan de Mekong was het erg gezellig met allerlei terrasjes en eettentjes.