10. Cambodja, Siem Reap.

19. September Siem Reap. Na weer eens een echt ontbijt te hebben gehad, togen we op weg naar Angkor Wat. Een driedaagse pas met foto, in een wip gemaakt, leek ons voldoende om alles te bezoeken. Ook al reed iedere toerist in een tuk tuk, wij pakten onze eigen fietsen, en reden ook relaxed in de schaduw van de woudreuzen. Overal stalletjes en toiletten, en we zagen groepjes apen die fruit oppeuzelden. Angkor omvat tientallen Khmer-tempels, gebouwd tussen 800 en 1200 na Chr. Het geheel staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco, het complex is enorm uitgestrekt. Vandaag reden we het Grand Tour Circuit en bezochten Pre Rup, Ta Son, Neak Pean en Preah Khan. Uiteindelijk hadden we aan het eind van de dag toch 40 kilometer gefietst. 's Avonds, op zoek naar wat eten, kregen we een cultuurschok, ondanks het feit dat het hier laagseizoen is barst het van de toeristen, vooral veel Chinezen. Het centrum van Siem Reap is één grote toeristenkermis, vol met restaurants, souvenirswinkels, massagehuizen, schreeuwerige lichtreclames en disco's. Pubstreet spant de kroon; steeds wordt gevraagd: You want massaaasj, Lookin door a t-shirt misteeeer..., Madam You want siiiilk.... You want Tuktuk?
Dit is wel een hele grote tegenstelling met wat we eerder zagen in Sisophon. Daar was geen straatverlichting, en om 8 uur was het complete dorp uitgestorven. Siem Reap geeft een totaal vertekend beeld van Cambodja; mensen zijn arm en doen heel veel voor een paar duizend Riel (de munteenheid van dit land). Hier in Siem Reap tellen alleen maar Dollars, en grof, voor een Tuktuk ritje van een paar minuten naar ons hotel betaalden we de eerste avond drie dollar, de tweede avond twee, en de derde avond een. De chauffeur heeft hiermee nog steeds een bovengemiddeld inkomen voor een Cambodjaan. Dit geldt ook voor hotel en restaurant-prijzen, deze grenzen hier aan de Europese normen.

20. September. Siem Reap. Het small tour circuit leidde ons naar de tempels Banteay Kdei, Ka Kea, en ook de Ta Prom, die je vaak afgebeeld ziet. Dit is de tempel die overwoekerd is door eeuwenoude bomen, hun wortels lijken de tempel geheel in hun greep te hebben. Op de terugweg raakten we in gesprek met een jong stel uit Engeland wat ook een halfjaar onderweg was. Zij deden de reis van zuid naar noord, met bus en trein, en in plaats van China hadden ze India op hun lijstje staan. We hebben elkaar verschillende tips aan de hand gedaan en vol enthousiasme verhalen en ervaringen uitgewisseld. 's Avonds op het disco terras van de "Temple" gezeten, en Berry bestelde (niet wetende wat het was) een Pitcher.
Het was een enorme kan (1,8 ltr.) heerlijk koud bier. Hij heeft hem leeggedronken, en gelukkig konden we daarna met een Tuk Tuk naar huis..... 

21. September. Siem Reap. Een Tuktuk bracht ons naar Banteay Srei. Een tempel die 30 km. verwijderd ligt van het Ankor Wat complex. Deze wordt wel de vrouwentempel genoemd, misschien door de meer verfijnde reliëfs. Zo'n tuktuker heeft het niet gemakkelijk op zo'n lange afstand, hij ging steeds verzitten en op het einde leek het steeds langzamer te gaan. De fooi die wij hem gaven had hij dubbel en dwars verdiend. We zien in Cambodja overigens erg veel bedelaars, sommigen gehandicapt door de landmijnen maar ook kinderen die om "money" vragen.
Tussendoor, lazen we over Cambodja: de verhalen over de Rode Khmer deden mij gruwelen. In 1975 ontruimden ze in 48 uur tijd heel Phnom Penh, zij doodden iedereen die "anders" was. Bijvoorbeeld mannen met lang haar, mensen die een vreemde taal spraken, of mensen met een bovengemiddeld intellect. Pol Pot en zijn mannen zijn inmiddels dood of verdreven, maar het regime is nog steeds laks, corrupt en autoritair. Er is bijvoorbeeld geen vrijheid van meningsuiting.
In de hoop op weinig toeristen bezochten we halverwege de middag de topattracties van Angkor Wat: Angkor Thom met de Bayon, en als laatste Angkor Wat zelf. Het was magnifique. Toen we terugkwamen in het hotel was er een minder leuk berichtje; Vera was opgenomen in het ziekenhuis met een blindedarmontsteking. Op zo'n moment zou je het liefste direct naar huis willen vliegen, maar gelukkig is er dan FaceTime, Whats App en de hele familie thuis.

22. September. Siem Reap. Vera heeft de operatie al achter de rug en mag vandaag al naar huis. Moet wel even rust nemen maar dan komt het allemaal weer goed. Deze laatste dag geen tempels maar een bezoek aan de zijderupsfarm, een onderdeel van Chantier d'Ecoles. Haarfijn werd ons uitgelegd hoe bijv. de zijdedraad van de cocon gehaald wordt. Na afloop nog even in de klas van de beeldhouwers, de houtbewerkers, en de kunstschilders gekeken. Allemaal reuze interessant. Voordat we aan het zwembad konden gaan liggen luieren eerst nog koffie met een gebakje gegeten om de verjaardag van Francé te vieren, dat kunnen we toch niet ongemerkt voorbij laten gaan. Na drie dagen tempels kijken, hebben we er echt weer echt zin in om morgen op de fiets te stappen.

23. September. Khong Hat. Het bleek lastig te zijn om op Prachum Ben een taxi te vinden die ons terug naar de grens bracht. Deze dag is een feestdag bij de Boedisten in Cambodja. Veel winkels en restaurants zijn gesloten omdat iedereen naar de tempel gaat om zijn voorouders te eren. Het is een waar familiefeest. Uiteindelijk hebben we toch een chauffeur gevonden die ons voor een te hoog bedrag naar Poipet wilde brengen. Complete gezinnen waren op weg naar de tempel, allemaal keurig gekleed, de meesten hadden iets wits aan. Bij de tempels zelf was het overvol. We hadden ervaring met de grensformaliteiten dus dat was zo gepiept.
Opvallend was de lege Cambodjaanse grensovergang, terwijl het vorige keer hier vol stond met mensen, karren en vrachtwagens.
Aranyaprathet verwelkomde ons weer met een fikse regenbui. Om 12 uur konden we beginnen aan onze dagetappe, de route bracht ons naar Khlong Hat, wat erg mooi lag tegen het karstgebergte. Toen we het dorp in gingen om wat te eten bleek er geen enkel restaurant (open) te zijn. Gelukkig is er dan altijd de 7-Eleven, in dit geval zelfs met een komfortabel bankje voor de deur, waar je altijd wat eten kan krijgen. Een uur nadat we in slaap gevallen waren, werden we wakker gemaakt door de resort-eigenaar. Of we onze fietsen op de kamer wilden zetten, er stonden immers zo veel auto's met open laadbak bij de verschillende huisjes.

24. September. Soi Dao. Een mooie rit met prachtige vergezichten op het karst-gebergte. De grot die we onderweg konden zien was gesloten vanwege de regentijd.

25. September. Chantaburi. Ons leven gewaagd op een stuk van de route waar én hard gereden werd, én er geen zijstroken waren. Gelukkig kregen we na deze eerste 25 km. een rustige weg, omzoomd door bananenbomen en tropische planten en bloemen. In de streek rondom Chantaburi groeit erg veel fruit: rambutans, papaya's, doerian, en mangoestan. In mei worden hier grote fruitfeesten gehouden. dat had ik wel eens willen meemaken, Over feesten gesproken: in Chantaburi wás een feest: in een Chinese tempel: grote lampions en kaarsen, vlaggen die beschilderd werden, speciale offergaven en een waar eetfestijn met kraampjes. Verder is Chantaburi bekend om zijn Franse kathedraal en de edelsteenslijpers. 

26. September. Chao Lao Beach. Helaas, de Franse stokbroodjes en Croissants konden we niet vinden, dan maar weer een keertje ontbijt van de 7-Eleven én.... op weg naar de zee. We zitten hier in een gebied van garnalenkwekerijen, grote bassins met daarin door een benzinemotortje aangedreven "wieken" die voor de zuurstof en stroming in het water zorgden. 
Na zo'n 20 kilometer waren we dan bij een prachtig strand met een mooi uitzicht over de baai. En geen toerist te bekennen, zelfs geen Thai. Ook in Chao-Lao-Beach was het heel stil, terwijl er resorts in overvloed waren. We maakten een wandeling door een park met mangrove bomen en knuppelbruggen. 

27. September Ban Phe. Na een ontbijt bij een strandtent waarbij we genoten van de Thaise jeugd die op dit vroege tijdstip 7.00 uur al gekleed in de zee stoeiden met grote autobanden. We zagen twee monniken met hun etensbak bij de keuken langsgaan, we zagen de eigenaar met zijn hulpje en zijn zoon naar buiten komen, met gevouwen handen knielen, en de kom vullen. Ieder Boeddhist hoort minstens eenmaal in zijn leven een jaar monnik te zijn, hierbij hoort het langs de huizen gaan om eten of andere giften te vergaren. 
De route bracht ons vandaag via de Scenic route 4036 naar de badplaats Ban Phe waar er in het weekend heel wat meer toeristen waren. De Thai, vaak jongeren komen in reuze grote, fel beschilderde bussen aan en maken enorm veel herrie.