2 China. Schiphol-Dequin.

14 en 15 Juli.  Eindelijk is het dan zo ver. Na maanden voorbereiding en na de laatste dagen van iedereen afscheid te hebben genomen kunnen we vandaag vertrekken. Met de fietsdozen in de bestelwagen naar Schiphol. Bang om te laat te komen waren we uren te vroeg op Schiphol, maar konden toch meteen de bagage kwijt en inchecken.

De overstap in Hong Kong verliep haastig, gelukkig hoefden we de fietsen niet van de band te halen en opnieuw in te checken, dus we zaten net op tijd in het vliegtuig. Nadat we bij aankomst de tassen van de band gehaald hadden, bleken de fietsen nog in Hong Kong te staan. Het duurde eindeloos voordat de formaliteiten vervuld waren. En ondertussen stond de chauffeur die ons op zou halen al lang te wachten. Naar het hotel rijdend keken we onze ogen uit: Dit was echt China. Het meest opvallend zijn de Chinese karakters waar je echt geen touw aan vast,kunt knopen. Verder is Kunming een ruime, moderne stad.

's Avonds "Hot pot" gegeten in een gezellig voetgangersgebied met twee rijkelijk versierde tempelpoorten.

16 Juli.  Kunming.  We hadden ons verslapen: pas om 8 uur uit bed, snel doen voor het ontbijt, wat niet veel voorstelde. Daarna een wandeling door Kunming. Kunming wordt de stad van de eeuwige lente genoemd vanwege het milde klimaat: De temperatuur was inderdaad rond de 23 graden. We boften want ondanks het regenseizoen, viel er maar af en toe een buitje.

Kunming (3 miljoen inw.) was, zoals wij het gisteren al zagen, een zeer moderne stad met brede wegen, ruime fietspaden en trottoirs. Het was er druk maar niet storend. Alleen door de tempels, enkele oude wijken en de Chinezen zelf wisten we dat we in China waren. Chinezen hebben overigens écht allemaal zwart haar, de vrouwen zijn zonder uitzondering allemaal keurig en verzorgd gekleed, mannen rochelen, kuchen en spuwen de hele dag door. Vrijwel niemand spreekt ook maar één woord Engels.

Tijdens onze wandeling bezochten we een leuke tempel Yuantong Si, en wandelden verder naar het Green Lake Park waar vijvers met enorm veel lotusbloemen waren. Je kon er roeibootjes huren, theedrinken en aan Tai-chi doen. Toen we 's middags terug in het hotel kwamen bleken de fietsen gearriveerd te zijn. Pf, wat een opluchting! Rond 6 uur 's avonds hadden we alles uitgepakt en gemonteerd. Daarna eten en naar bed.

17 Juli.  Kunming.  Morgen gaan we met Ken op pad (is weer eens wat anders). Hij is vanaf morgen onze chauffeur/ gids. We hebben vandaag, na lang zoeken, want bij de reis bureautjes sprak niemand Engels, een tour geboekt. De tour gaat van Kunming naar Dali, Liang, en Shangri-la, en weer terug naar Kunming. Vandaag voor de eerste keer in Kunming gefietst; een zalige stad om te fietsen, vooral ook door de elektrische scooters die niet steeds toeteren zoals in Vietnam.

18 Juli.  Dali.    Stipt om 8 uur stond Ken klaar om ons op te halen. Na een autorit kwamen we in Dali aan. Toen we stopten voor een lunch bij een echte Chinees wisten we niet wat we moesten kiezen, maar met de hulp van Ken stond de tafel in een mum van tijd vol met schaaltjes die allemaal prima smaakten. Naar Chinees gebruik moesten we alle schaaltjes delen. Ook maakten we dankbaar gebruik van zijn tips hoe we de chopsticks moesten hanteren. 

Na ingechecked te zijn in het sfeervolle Chinees ingerichte Landscape Hotel, bezochten we de Drie Pagodes, en de Chongsheng Tempel. Deze tempel omvat een geheel terrein van meerdere tempels die allemaal achter elkaar tegen een berg op gebouwd zijn. Na anderhalf uur klimmen en van de ene tempel door de andere lopen hebben we het opgegeven, er kwam geen eind aan. De avond brachten we door met wandelen door de nauwe straatjes van het oude Dali.

 19 Juli.  Xhizou.  Op weg naar Lijang stopten we in Xizhou, een Bai dorpje. Het dorpje bestaat alleen uit één gerestaureerde hoofdstraat met typische Chinese huizen met mooie binnenplaatsen en rijke versieringen. Dit is de streek van de batik, we zagen hoe dit batikken in zijn werk gaat. Net voordat we het dorpje wilden uitlopen wees iemand ons op een dans- en muziekvoorstelling die juist ging beginnen. Tijdens de voorstelling werden we voorzien van verschillende soorten thee. In het volgende dorpje Zhoucheng bezochten we de lokale markt: het was maar een simpele markt maar toch van alles te koop: groenten, vlees, speelgoed. En natuurlijk zagen we Baivrouwen in typische klederdracht. 

Via een prachtige autoweg door de bergen kwamen we in Lijang aan. Ook deze keer lag ons hotel in de oude stad. Lijang staat op de Werelderfgoed- lijst van Unesco en heeft dan ook een bijzonder oud gedeelte: een wirwar van straatjes met Chinese huizen (nu pensions of Inns) winkels met handicraft, zoals stenen sieraden, zijden sjaals, leren tassen, maar ook winkeltjes waar Jakvlees, kruiden, gedroogde paddestoelen of thee verkocht werd. Er waren ook erg veel stalletjes met typische snacks: geroosterde torren, mini gebakken eitjes aan een stokje en een soort cakejes. Overal waren riviertjes die van de Black- Dragon pool afkwamen. Op verschillende plaatsen waren wasplaatsen in drie etages, de bovenste was drinkwater dan wasplaats voor groenten en de derde was voor de was.

Bij een groot waterrad werd Berry, die de hele week al gezegd had dat de Chinese vrouwen zo mooi waren, spontaan uitgenodigd door drie jonge vrouwen om mee op de foto te gaan. Dit bleek later niet de enigste keer te zijn, iedereen wilde met hem op de foto. Het was jammer dat het zo druk was, je kon over de koppen lopen, de Efteling zou er jaloers op zijn. Bijkomend voordeel van zo' n toeristenkermis: er was een heuse Pizzahut, na al dat Chinese eten ook wel lekker. 

20 Juli.  Baisha.  Onderweg naar Shanri-La (Zonghdian) stopten we in Baisha, De voormalige hoofdstad van het Naxi koningkrijk. Daar was een tempelcomplex met oude fresco's. Verder was de attractie de 92-jarige Dr. Ho Shi Xiu, herbalist, die over de hele wereld, tot bij Koningin Maxima en Balkenende, toe bekend was. Na mijn neus "onderzocht" te hebben verkocht hij ons een zakje met kruiden waar ik iedere dag thee van moest zetten.

Onze volgende stop was bij de Tijgerkloof, waar het water van de Yangtze rivier door een smalle kloof geperst wordt. We daalden de trappen af tot het woeste water. We vervolgden onze rit en het landschap werd ruiger, de bouwstijl van de huizen werd meer en meer Tibetaans met veel kleurrijke gebedsvlaggetjes en Stupa's. In Shangri La aangekomen checkten we in en maakten een korte wandeling door de oude stad. Uiteindelijk kwamen we op een groot plein waar iedereen: oud, jong, modern gekleed, of in klederdracht een Tibetaanse volksdans danste. Zelfs toeristen deden mee.

Overigens lijken wij wel de enige Westerse toeristen. We zijn veel fietstoeristen tegen gekomen maar dit zijn telkens Chinezen.

21 Juli. Shangri-La. Vandaag blijven we een dagje in Shangri-La. Het ontbijt was een vieze bende met alleen maar rijst en natte borden. Daarom maar wat cake meegenomen naar onze kamer en samen met de eigen Nescafe smaakte dat prima. Onze chauffeur bracht ons naar het Songzanlin klooster waar nog zo'n 600 monniken l​​​ even. Het was een toeristische bedoening maar het klooster lag erg mooi in de bergen bij een groot meer. Er waren verschillende Tibetaanse tempels, allemaal voorzien van kleurige muurschilderingen, talloze beelden, gebedsvlaggetjes, wierook en monniken. Er was ook een mooie gebedsmolen die Berry met enkele kinderen draaide. Het was jammer dat het begon te regenen, want nu konden we alleen nog naar de stupa wandelen en niet meer rondom het meer. In Shangri-La vind je enkele flower power eettentjes waar je relaxed kunt zitten en Westers kunt eten met Norah Jones op de achtergrond. We bekeken de oude stad verder en zagen de Guishan Si tempel en de Zhuang Jing Tong, een 20 mrt. hoge gebedsmolen, bekleed met bladgoud. Op de terugweg naar het hotel in de supermarkt nog wat broodjes en worstjes gekocht zodat we morgenvroeg op onze kamer kunnen ontbijten.

22 Juli. Deqin. Op weg naar onze verste bestemming, Deqin. Bij Dhondrupling Gompa, een klein dorpje met pittoresk gelegen Tibetaanse tempel en klooster konden we even onze benen strekken. De weg naar Deqin was prachtig, soms reden we langs de Yangtze rivier en door bosrijke omgeving, maar soms was het ook kaal. De laatste 50 kilometer bleef de weg stijgen tot wel 4300 mtr. Er waren honderden Chinese fietsers op pad, petje af hiervoor, wij doen het ze niet na. Hoe dichter we bij Deqin kwamen hoe meer ze langs de weg stonden of te voet verder gingen. De Tibetaanse huizen zijn groot met versierde ramen, en soms een gekleurde gordijnrand aan de buitenkant. Het dak is van hout en ook weer versierd, er is een binnenplaats met een grote kleurige deur, soms hangen hier ook gordijnen naast. Bij een groepje huizen stond vaak een stoepa met veel gebedsvlaggetjes. We zagen ook yaks, typisch voor dit landschap. Het was een redelijk heldere dag, maar niet helder genoeg om de Kawa Karpo (6740 mrt.) in al zijn glorie te zien. De zonsopkomst boven dit gebergte zou spectaculair zijn. Deqin is de laatste stad voor de grens met Tibet, 80 % van de bevolking is Tibetaans. Wij sliepen niet in de stad zelf maar in Feilai waar we al meteen bij aankomst voor 300 yen (36 €) gebakken lucht kochten. We kochten namelijk 2 kaartjes waarmee we morgenvroeg op een platform (en op 2 andere plaatsen) naar de zonsopgang zouden kunnen kijken. Op het trottoir naast het platform heb je hetzelfde uitzicht. Bovendien; als er bewolking is zie je helemaal niets. Feilai was verder een doods, regenachtig gat, het hotel was smerig, koud, muf, en er was geen WiFi. Wonder boven wonder klaarde het rond 20.00 uur op en konden we de toppen van de meili-snow mountain duidelijk zien.

Zie verder China 3