15. Thailand.

1. November. Khao Sok. Na flink wat proviand ingeslagen te hebben vertrokken we met frisse moed voor een zware etappe. De rit ging naar Khao Sok, een van de mooiste nationale parken van Thailand. Het was een prachtige tocht, dwars door het regenwoud, maar o zo zwaar. Gelukkig konden we bij een stop bijtanken. De Thai die hier onze fietsen bewonderden zorgden voor een vrolijk tintje. Bij de ingang van het park was volop accomodatie en na wat zoeken vonden we een prima jungle-onderkomen. Van de boomhut- overnachting die we gepland hadden zagen we toch maar af. Zou er morgenvroeg een aap op ons terras zitten?

2. November. Khao Sok.  Nee, op ons terras zagen we geen apen, maar later, op onze jungle-trekking door het prachtige park wel. Het is onvoorstelbaar hoe alles hier groeit. We zien enorme woudreuzen, stoer en recht, en met een dicht bladerdak, maar ook grote hoge, en dichte bamboe struiken, gigantische varens, en grote palmbomen en alles is dik overwoekerd door klimplanten. Tussendoor waren sporen te zien van olifanten op hun weg naar de rivier of een natte poel. King, onze gids, kon precies zien en horen waar apen zaten. Hij imiteerde feilloos de geluiden van apen en vogels. Soms moest je even blijven kijken naar een boom voordat je kon zien dat de aap zich aan een liaan weg slingerde. Hij zag ook gevleugelde kameleons en een heuse bruine slang, waar hij duidelijk van onder de indruk was. Wij trouwens ook. Hij tipte ons allerlei spinnen en rupsen, kende geneeskrachtige planten, en varens die afhankelijk van de lichtval meer groen of blauw kleurden. De tocht leidde naar een mooie waterval, waar de gids van een andere groep, water kookte in een bamboestengel en later koffie serveerde in bamboe bekers, alles ter plaatse gemaakt. Onze gids had een grote ananas die we gezamelijk oppeuzelden aan de waterkant. Al met al een zeer geslaagde tocht. 
Nog moe van de fietstocht van gisteren en moe van de wandeling van vanmorgen hebben we na de middag alleen nog geluierd.
Rond 17 uur viel het licht uit tijdens een flinke onweersbui, net als gisteren. Maar nu duurde het tot 20 uur voordat het verholpen was. Het hele dorp lag in het donker en iedereen zat met kaarsjes. Zo met alle oerwoudgeluiden om ons heen was het wel heel bijzonder, gelukkig kon er toch gekookt worden en hadden we een onverwacht diner bij kaarslicht.

3. November. Phang Nga. Aangezien we er geen behoefte aan hadden om weer die 6 kilometer lange en zware klim aan te gaan, regelden we vervoer naar de eerste afslag ná deze flinke klim. Hierna bleef het heuvelachtig en ook het weer zat niet mee. 's Middags weer enkele keren moeten schuilen. De prachtige rotsformaties van Phang Nga, die al van verre te zien waren, maakten veel goed. Ook onze simpele overnachting voldeed. In de stad zelf was weinig te beleven en de baai met het beroemde James-Bond eiland (waar we al kilometers lang reclameborden van zagen) lag nog 7 kilometer verder. Een hapje gegeten bij een mohammedaanse Thai waar we geen bier kregen. Dan maar weer terug naar de hotelkamer want het regende de hele avond. 

4. November. Nai Yang. Beach. 's Morgens leek het een droge dag te worden, maar toen we wilden aanfietsen viel de regen met bakken uit de lucht. Na een half uur was het droog en konden we vertrekken. Na 7 km. wéér regen, dus weer schuilen. Ook na 14 km. moesten we een droge plek zoeken, maar we hielden de moed er in, ook al was het af en toe pittig klimmen. De route ging gedeeltelijk over kleine binnenwegen, dwars door de  jungle en plantages, en door een mangrove-dorpje.
Dit stond op dat moment droog en was geheel gebouwd op palen. Op de Sarassin brug die het eiland Phuket verbindt met het vasteland had je een mooi uitzicht over de baai, het strand en een gedeelte van Phuket. Hoewel Phuket een afwijkend, droger klimaat heeft moesten we na 10 kilometer bij een koffietentje schuilen. De aardige juffrouw, die honderduit vertelde, vragen stelde, en foto's maakte, zei dat het weer hier ook van slag was. We zullen wel zien! 
Nai Yang Beach bleek aan het strand een rommeltje te zijn, half afgebouwde winkels en hotels, gaten in de weg, overal vuilnis, heel veel vieze zwerfhonden en een groot vervallen en overwoekerd hotel midden in de straat. Toch maar het overprijsde Golddiggers Resort opzoeken. Het was duidelijk wie hier de Golddiger is; niet de gast, maar de Zwitserse eigenaar. Ons oude routeboekje eindigt hier en het nieuwe routeboekje "Zuid Thailand en Maleisië" begint hier. Er was  zowaar een Nederlands echtpaar, net aangekomen en klaar voor deze fietsreis tot Langkawi. Natuurlijk was de uitwisseling van tips heel gezellig.

5. November. Nai. Yang Beach. Deze dag was weer een echte luierdag. Vanmorgen is er weer een Nederlands stel met fietsen aangekomen, zij fietsen dezelfde route als wij tot Penang. Bij nader inzien bleek het strand van Nai Yang erg mooi en langgerekt. Het ligt in een prachtige baai. Op het einde ligt het Sirinat Nationaal Park, met schaduw biedende dennenbomen. Reuze schildpadden schijnen hier in de winter hun eieren te leggen. 
Hier komen voornamelijk Thai, dus nog geen massatoerisme, maar er wordt wel flink gebouwd, vandaar de rotzooi. 

6. November. Nai Yang Beach. Het was vandaag een feestdag: Loy Kratong. We huurden een scooter om langs enkele stranden naar Phuket Town te gaan. Onderweg zagen we al allerlei stalletjes die "kratongs" verkochten. Iedereen heeft een Kratong en laat die 's avonds bij volle maan, in de maand november (nu 6 nov.) te water, bij zee, een meer, of een rivier. Dit is om de goden te bedanken voor de regen en om geluk te vragen voor de toekomst. De bootjes worden gemaakt van schijven bananenboom, versierd met blad, heel kunstig gevouwen, bloemen, een kaars, en wierookstaafjes. Ware kunstwerkjes hebben we gezien. Phuket had een aardig oud centrum met veel oude villa's en huizen in koloniale stijl. Er waren gezellige straatjes met vintage restaurants en koffietentjes. Minder leuk was dat we op de terugweg een ongeluk kregen met de scooter. We kwamen beiden in een vuile sloot terecht vol met doornachtige takken, naast wat schrammen had ik een flinke vleeswond op mijn onderarm. Gelukkig bracht een aardige Thai ons naar het ziekenhuis waar de wond schoongemaakt en gehecht werd. De goede man heeft al die tijd staan wachten en bracht ons daarna naar onze kamer. De scooter zou hij de volgende avond met een open wagen brengen. Van een vergoeding wilde hij niet weten. Hij zei: "Thai good people, it comes from my heart". Tijdens het eten zagen we Thai Kratongs in zee laten. Ze bleven maar even in het water, ze gingen meteen kopje onder. Verderop ging het beter bij een riviertje. De Thaise gezinnen namen het heel serieus. Ieder had een eigen bootje. Sommigen hadden er ook een muntje op gelegd, en iets van zich zelf, b.v. een stuk nagel.
Voordat ze het bootje te water lieten spraken ze een wens of gebed. Zo bij de rivier bleef het kaarsje aan en de Kratong bleef drijven dus zou het geluk groter,zijn. Ook wij kochten een Kratong en lieten hem te water. 

7. November. Nai Yang Beach. Nog een laatste rustdag voordat we aan het nieuwe routeboekje beginnen. Net als een week geleden moet ik dus wéér naar een ziekenhuis om een wond te laten schoonmaken.

8 t/m 12. November. Phuket. Bangkok Hospital.          De eerste etappe leidt ons weer terug naar Phang Nga, waar we vanaf komen. Toen we een koffiestop maakten ontdekten dat mijn arm er naast het verband gezwollen en rood uit zag, we schrokken ons rot. Als een gek zijn we naar Phang Nga gefietst om zo snel mogelijk, daar, in het ziekenhuis te zijn. De 65 kilometer hadden we in 4 uur, incl. 2 stops en grotendeels door de regen, geklaard.
De arts in het ziekenhuis was duidelijk, de wond was flink geinfecteerd, dus direct weer schoonmaken en 3 tot 5 dagen in het ziekenhuis blijven om via een infuus antibiotica toe te dienen. Dat hadden we absoluut niet verwacht! De vraag van Berry of dit het beste ziekenhuis was, beantwoordde hij met: "Nee, dat is het Bangkok Hospital in Phuket". Omdat we ons zelf inmiddels flink zorgen maakten dat de infectie zou verslechteren, wilden we uiteraard daar naar toe. Dus er werd een ambulance gebeld die ons vanuit Phuket kwam halen en daar naar het ziekenhuis bracht. We konden gelukkig een riante kamer krijgen waar we samen konden verblijven, en de medische zorg was goed, dat stelde ons gerust, maar voor ons was het: opgesloten in een gouden kooi. Later zou blijken dat ik als patient ook niet even van het ziekenhuisterrein af mag.