14. Thailand

26. Oktober. Kraburi. Na nog even een regenbui afgewacht te hebben vertrokken we richting de Westkust, om van daaruit de route via rustiger wegen voort te zetten. Het was heerlijk om weer te fietsen. De weg zou heuvelachtig zijn maar dat viel mee en het schoot lekker op. De dichte begroeiing werd steeds tropischer: verschillende palmsoorten, bananen en rubberplantages, allerlei bamboe. Maar bovenal de overdadige groene klimplanten en varens die overal tegenaan en overal op groeiden, het geheel wordt dan een ondoordringbaar bos.
We zagen veel bomen- en plantenkwekerijen (alles groeit hier natuurlijk als een tierelier). Halverwege passeerden we de Isthmus van Kra, het smalste deel van het schiereiland tussen de Andamanse Zee en de Golf van Thailand. De afstand tussen de beide Oceanen is hier maar 44 kilometer. Al heel lang bestaat het plan om hier een kanaal te graven, maar zowel Singapore als Maleisië houden het tegen.
Het Pannika Resort bleek een simpele, maar aardige overnachtingsplek te zijn. Ons huisje leek wel een poppenkast, het was helemaal met verschillende soorten tegels bezet, van buiten, maar ook van binnen, een druk geheel. Maar dat paste goed bij Aungkana, de eigenares, die was n.l. zelf ook heel druk. Ze sprak niet alleen Engels maar ook wat woordjes Nederlands. Ze vroeg en praatte honderduit. 's Nachts hoorden we weer volop oerwoudgeluiden.

27. Oktober. Ranong. 's Morgens duurde het even voordat we konden vertrekken. Onze gastvrouw wilde wat tips over Hanoi, en haar foto's van Hongkong laten zien. Natuurlijk moesten we zelf ook op de foto, en in het gastenboek schrijven. 
De tocht was prachtig, het oerwoud werd steeds dichter en dichter. Bij de Punyaban Waterval hadden we een pittige klim en een prachtig uitzicht op de zeearm tussen Myamar en Thailand. Overigens is het al dagen koeler dan we gewend zijn. Ook hier wordt het herfst, tussen al het groenblijvende, zien we af en toe bomen die hun blad verliezen. Het regenseizoen loopt ten einde, de temperatuur wordt gewoon lekker, en er bloeien meer bloemen. Echt koud wordt het niet.
Ranong was een grote stad met talloze overnachtingsplekken. Toen ik een overnachtingsplaats nader wilde bekijken slipte ik met de fiets en viel. Been, arm en tenen flink kapot. De "housekeeping" wilde eerste hulp verlenen, maar gezien het straatvuil in de wonden zijn we toch maar naar een eerste hulp post gegaan. Hier is alles keurig schoongemaakt en ingepakt en een Tetanus-injectie gezet. Anti biotica innemen en morgen terugkomen om de zaak te verschonen. We zitten hier dus even vastgekluisterd. 

28. oktober. Ranong. In het ziekenhuis wordt alles nog een keer keurig schoongemaakt en het verband vernieuwd. Wel handig zo'n extra dag: de was is gedaan, en ook voor ons logboek hebben we ruim de tijd. In Ranong zelf is weinig te beleven behalve dan de Hot Springs. Deze liggen even buiten de stad in een mooi park, en zijn vrij toegankelijk. Toch werd er maar weinig gebruik van gemaakt: het water is zo'n 65 gr. dus moet je wel een huid van leer hebben, bovendien zaten de Thai er gekleed in en dat trekt ons niet zo. Dus even de grote teen er in en doorlopen maar. Vanuit Ranong kun je erg gemakkelijk naar Myamar, reisbureautjes bieden trips aan en wij hebben nog even overwogen om op deze manier ons visum voor Thailand te verlengen.

29. Oktober. Laem Son. 's Morgens hadden we een meevaller. Onze tweede nacht hier was gratis. (om de pijn te verzachten) Toch aardig van de manager van het hotel, ze kwam bovendien nog even zelf vragen hoe het met me ging. Fietsen leverde geen probleem op, mijn knie en arm kon ik buigen. De route ging weer over weg nr. 4 en het schoot lekker op. Om 12 uur hadden we een korte pauze bij een eettentje waar de bezoekers in de pannen keken en dan wat bestelden. Ze zaten zo lekker te eten dat ik het ook aandurfde om uit de pannen te kiezen. Toen we onze borden voor ons kregen zat iedereen te lachen, de kok het hardst. Het heerlijk uitziende groentegerecht was zó spicy. We hebben ons niet laten kennen maar met een stalen gezicht onze borden leeggegeten, dat we daarna met onze mond open fietsten om te koelen heeft niemand gezien.
We zagen de eerste Moslima's en enkele moskeeën. Later hoorden we dat 96% van deze streek moslim is, Van Boudewijn, de Nederlandse gastheer van ons volgende resort, kwamen we van alles aan de weet, maar dan de dingen die je meestal niet in een reisgids vindt. De avond in zijn resort was reuze interessant, en bovenal erg gezellig met hem. Hij vertelde over de Tsunami, de wederopbouw, de corrupte hulpverleners, de regering, de prime minister, de moslims, en ga zo maar door.
Zijn Wasana Resort lag tegen het Laem Son National Park, aan het einde van een smalle weg die dwars door mangrove- gebied ging. We hebben even door het park gewandeld, dit is echt een van de mooiste plekken op aarde. Nu zag het er allemaal rustig uit, maar na de Tsunami van 2004 was alles hier weg. Boudewijn liet hiervan zijn foto's zien. 's Avonds konden we voor ons huisje nog even nagenieten van de oerwoudgeluiden, zoals een vogel die zo hard tikte dat het wel een kloppende hamer leek.

 30. Oktober. Khuraburi. Na ons dagelijkse bezoekje aan het ziekenhuis begonnen we aan  een zware, lange fietsdag met enkele flinke klimmers. Gelukkig maakten we verschillende stops, de meeste noodgedwongen want 's middags moesten we wel 4 keer schuilen voor een regenbui. De laatste keer dat we schuilden was wel leuk: we zagen hoe de schooljeugd naar huis ging. Allemaal keurig in uniform en dichte, meestal te grote, schoenen. Sommige kinderen worden opgehaald, met zijn vieren op één scooter, sommige door songthaews. Zagen we gisteren enkele moslims, nu zijn het alleen nog maar moslims. Het lijkt wel of we niet meer in Thailand zijn. Dit vinden we minder leuk, ieder zijn eigen geloof, maar die zwarte hoofddoeken, soms helemaal gesloten en de witte soepjurken bij de mannen maken het minder vriendelijk dan de doorsnee Thai is. 's Avonds alle twee op advies van onze gastheer, bij een restaurantje langs de weg heerlijk Thais gegeten.

31. Oktober. Takua Pa. Vanmorgen kwamen we er na 12 kilometer achter dat Berry's hanschoenen nog te drogen hingen bij het huisje. We kwamen net voorbij een ander resort, en daar wilde de eigenares voor een paar honderd Bath wel met mij op en neer rijden. Het was zo gepiept. Bij terugkomst moest ik toch wel even haar bijzondere bungalows bewonderen. Zo was er een gebouwd van klei (heel koel van binnen) en een andere geheel van Bamboe. Alles was in stijl ingericht. Ze zei: "misschien kom je volgend jaar terug". Na deze stop ging het snel naar Takua Pa. Bij de 7 Eleven hadden wij tijdens het schuilen voor de fikse regenbui een heel leuk contact met een Thais jochie van een jaar of drie. Soms is de taal geen probleem en kun je met een dopje van een lege fles de grootste lol hebben.